Reisverslagen!
Viva el Peru...!Carajo!
Ik probeer me weleens in te leven hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik in Peru was geboren. In een hutje buiten de grote steden, tussen de prachtige bergen van de Andes waar het dan 's nachts ijskoud zou zijn, waar ik een oer simpel leventje zou lijden met mijn familie, misschien met nog een familie een paar kilometer verder op en wat alpaca's en ezels op de achtergrond. Ik zou niet hoeven twijfelen over welke auto het beste bij mij past, ik bedoel ik loop wel en anders heb ik altijd nog een ezel. Hygiëne en ziektes? Nooit wat over gehoord. Ik zou dan rond lopen met door de modder vies geworden handen omdat ik simpelweg geen zeep nodig denk te hebben. Als ik ziek wordt dan is dat god zijn beslissing geweest. De aarde zal weleens weggespoeld worden door een overstroming in het heftige regenseizoen of schudden door een aardbeving, mijn houten hutje zou dan kunnen wegspoelen/ instorten met of zonder mij erin. Een dag later zou het hutje dan alweer staan en waarschijnlijk ik ook! Met de politiek hou ik me verder niet bezig, zij heeft mij nog noot wat opgeleverd, daarnaast is het toch een corrupt zooitje, wat altijd al zo was en altijd wel zo zou blijven. Nee, ik leef mijn eigen leventje: ver van de bewoonde wereld, dood eenvoudig maar zielsgelukkig. Viva el Peru..!Carajo!
Na afloop raakte ik in gesprek met een vrouw die de directrice bleek te zijn van een nationale tv zender. Zij gaf mij de beelden waar ik live opstond, een bijzondere herinnering! Deze vrouw bleek een uitstekend contact en wilde me ook helpen met mijn sociale projecten. Ik heb daar later dankbaar gebruik van gemaakt! Eerst een stukje over de goddelijke Peruaanse keuken. Ik leefde gedurende 5 maanden zoals eerder verteld bij een Peruaanse gastfamilie (fantastische mensen). Ik kreeg daar alles mee over de cultuur en daarbij behorende keuken die lekkerder en daarnaast uitgebreider is dan de Nederlandse! Zo at en leerde ik aji de gallina en lomo saltado te maken, proefde ik ceviche en maakt ik het jaarlijks eetfestijn mee waar de typisch voor de Andes, heerlijke cavia koud! (zie foto’s) werd geserveerd. De cavia geld als een ware delicatesse in Peru... Terug naar het project!
Na het toernooi drie keer te hebben georganiseerd, besloot ik er even tussenuit te knijpen. Ik besloot met een vriendin naar Bolivia te reizen, dichtbij en goedkoop. Geweldig mooi is Bolivia, dat net als Peru een grote variëteit kent aan
landschappen. Zo ben ik van de tropische pampa’s (tussenvorm van heide en
jungle) via de ijskoude zoutvlaktes van Uyuni (let wel geen sneeuw vlaktes) neergestreken
bij het hoogstgelegen bevaarbare meer van de wereld, het prachtige meer: lake Titicaca.
Ongelooflijk, beduusd raakte ik door de overweldigende indrukken. De foto’s
liegen niet, ik raad iedereen aan om Bolivia eens te bezoeken! Project El poder del deporte:
- Engels lessen en sportworkshops: succesvol afgerond! - Documentaire: shots geschoten slechts nog te editen in Nederland. - Onderzoek kwaliteitsverbetering beleid Centro Juvenil Marcavalle: aanbevelingen gedaan. Project Cuscofootball.com: een succes, wordt voortgezet. Project We want you for charity: een succes, wordt voortgezet. (de opbrengst van elk event ging naar verschillende goede doelen) Het geld, en nogmaals ontzettend bedankt daarvoor!! heb ik geïnvesteerd in het aanschaffen van:
- Twee houtbewerking machines: 1400 sol (in de bijlages, beneden, vind u de bewijzen van de gepleegde donaties). Een rekensommetje leert ons dat dit bij elkaar opgeteld: 6252,60 sol is. Ik ben super blij met alles wat ik heb kunnen doen in Cusco en ben met tegenstrijdige
gevoelens weggegaan. Op mijn eindfeest kwamen zo’n 150 mensen hun dankbaarheid
en waardering tonen voor wat ik had gedaan gedurende mijn tijd in Cusco. Met
mooie woorden van vrienden die me het podium opriepen werd het feest afgesloten. Een
prachtige tijd die ik in mijn hart heb gesloten en nooit zal vergeten! |
De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.
Op veler verzoek een nieuwe update van onze verslaggever uit Cusco. En hou je vast want er is veel gebeurd de afgelopen weken! Allijantju wajkge’s y warmi’s (how youre doing brothers and womans) om in gebrekkig Quechua, de taal van het oude incarijk te beginnen! Ik wil iedereen diep vanuit mijn hart bedanken voor hun steun bij het opzetten van mijn project, het geven van tips en advies en het sponsoren van dit project dat het geld zo goed kan gebruiken! Er is al meer dan 1500 euro opgehaald, wat mijn stoutste droom overtreft! Bedankt!!Er is ontzettend veel gebeurd hier de laatste 2 maanden, dus hou je vast! Het project loopt super! Ik heb de eerste maand voornamelijk gebruikt om Spaans te leren, de cultuur te leren kennen en contacten te maken. De tweede maand stond in het teken van het leren kennen van de jongens in het project, de methodiek waar ze mee werken en het opzetten van mijn workshops. Ik heb daarnaast tijdens mijn reis naar Equador, om alvast mijn visum te verlengen, de tijd gehad om mijn script voor de documentaire af te maken. En de tijd heb ik gehad: een busreis van 120 uur, vele prachtige impressies, twee breakdance demonstraties en twee gewonnen busreizen van 21 uur later was ik weer terug in Cusco. Het lijkt alsof mijn geluk niet op kan hier, de vele mensen die ik in korte tijd heb ontmoet stellen mij in staat om binnenkort een professionele website online te zetten, een voetbaltoernooi op te zetten met de spelers van Cienciano (nr. 1 van Peru in voetbal), het geven van les in dans (popping and locking), het lenen van professioneel materiaal om mijn documentaire te maken en het bezoeken van de Machu Picchu! Heerlijk om hier in Cusco te zijn! De opbrengst van het voetbaltoernooi zal gaan naar sociale projecten! De competitie voor het team van Centro Juvenil Marcavalle (CJM) begint volgende week. Verschillende sponsoren zullen een plek krijgen op het nieuwe tenue van het voetbalteam van Centro Juvenil Marcavalle! Ik ben in een prachtig project verzeild geraakt via de jongens en leraren leer ik over de prachtige cultuur van Peru alswel de schaduwkant daarvan. CJM voelt meer aan als een sociaal project dan een jeugdgevangenis. Geen grijze cellen maar open slaapkamers voor 40 personen met voor iedereen een fatsoenlijk bed. Er wordt vertrouwen gegeven aan de jongeren die aardappels mogen schillen met een mes in de avond. Vertrouwen dat wordt beloond door het feit er geen levensbedreigende situaties voorkomen binnen CJM. De kennismakingsperiode was een boeiende alsook een lastige. Het begon met een week opknappen van het project, waar eigenlijk geen geld voor was. Niet verwonderlijk aangezien het project het moet doen met een slordige 2,5 sol (0.60 eurocent) per kind per dag. De noodzaak was hoog want de baas van de baas van de baas zou het project voor het eerst in !14! jaar bezoeken (ook de baas van die gevangenis waar onze landgenoot Joram zit). Alle zeilen moesten worden bijgezet. De 96 jongeren in het project fungeerde als goedkope werkkrachten om het gigantische complex op te knappen. Dit was hoog nodig aangezien sommige gebouwen van ellende uit elkaar vielen! Velen van jullie hebben daar een bijdrage aan geleverd: vele oude machines zijn vervangen. Ook dit was hoognodig zo zijn er genoeg verhalen van mensen die een vinger zijn verloren tijdens het werken met de machines. Ontzettend bedankt namens de directeur en alle anderen binnen dit project!Deze 1e week gaf me de tijd het respect te winnen van de jongens en de jongens te leren kennen. Bizarre verhalen gehoord van misdrijven die zijn gepleegd. Misdrijven waarvan ik voor dit project zou hebben gezegd, als je deze pleegt mag je wat mij betreft naar de andere wereld worden geholpen. Zo leerde ik een jongen kennen, vriendelijk, behulpzaam en super gemotiveerd om hard te werken. Een jongen die opgroeide in een super arme omgeving zonder contact te hebben met de big wide world, een jongen die niet weet hoe het is om naar school te gaan. Vele verhalen grijpen me aan, het is hier niet uitzonderlijk om letterlijk te werken om te leven tot je niet meer kan. Zwaar werk in een kamp voor 12 uur per dag waar je slechts onderdak en eten voor in ruil mag verwachten en dat vanaf je 14e tot je dood. Vervroegd met pensioen gaan? Een uitkering? De WAO? Kennen ze daar niet hoor! Zo zag ik een man met één been werken in de bouw, en hij werkte hard! Het is maar net welke verwachtingen jouw omgeving heeft. Maar terug naar de jongen. Deze jongen haalde het in zijn hoofd om op 16 jarige leeftijd een gruwelijke misstap te maken! Op het eerste oog een doodgewone jongen, een harde werker, iets wat timide maar altijd behulpzaam. Een jongen die in een omgeving opgroeide waar hij geen fatsoenlijke opvoeding heeft gekregen, waar hem niet werd geleerd op school over normen en waarden of over goed en slecht. Een barslechte situatie thuis, zijn ogen die zaken waarnamen die op wrede prehistorische taferelen doen lijken. Een jongen die keihard in de fout ging! In dit project hoeft hij zich geen zorgen te maken over eten en drinken, hier leert hij over goed en kwaad, normen en waarden. Dit is zijn paradijs! Hier leert hij te dromen over een toekomst zonder problemen. Zijn droom is later in de bouw te gaan werken, een familie te stichten waarin zijn vrouw niet hoeft te werken. Ik zie deze jongen eerder als slachtoffer van het leven dan als dader van een verschrikkelijke misdaad. Ik ging opzoek naar wat deze jongens gemeen hebben en kwam tot de conclusie dat ze allemaal uit bizarre en belabberde situaties kwamen waar sprake was van pure armoede. Ik stel mezelf de vraag: daders of slachtoffers? Dit zijn op het eerste oog moeilijke jongens, ik werd de eerste dagen vaak voor de gek gehouden, uitgescholden en bedreigt met de dood. Ik was de zoveelste rijke gringo die toch niet begrijpt uit wat voor situaties zij kwamen. Zo bedreigde een jongen me een keer en zei dat hij me zou neersteken.. Ik pakte de jongen direct terug met een grap. En zei in Peruaanse slang dat steken voor meisjes is. Zijn vriendjes lachten hem uit, hij was de eerste die een grap niet kon handelen en daagde me uit voor een gevecht. Hoe reageer je in zo'n situatie....? Iedereen was stil en dit hoorde een bedrijgende situatie te zijn. Ik reageerde met een lach en vertelde dat ik hield van een sparring partijtje boksen aangezien ik ook bokste in Nederland. Ik ging klaar staan in gevechtshouding met een lach en vertelde hem dat ik hem een paar trucjes zou leren. Ik legde hem uit in gebaren dat als ik mijn hand op zijn voorhoofd zou leggen hij nooit bij mijn hoofd zou komen. Iedereen ging kapot van het lachen en de spanning was weg! Op deze manier win ik hun respect, stel ik me niet te ver boven ze maar behoud wel een gezonde afstand.De jongens zijn vrij fysiek ingesteld, houden van een stoeipartijtje en geregeld loopt er iemand rond met een blauw oog. De stoeipartijtjes zijn harder dan in Nederland al zijn ze wel vriendschappelijk. Dit was lastig om te begrijpen in het begin. De lach waarmee ze stoeiden verbergt een onzekerheid die ze niet willen tentoonstellen. De wet van the survival of the fittest heerst hier. Mijn tactiek was de informele leiders uit de groepen te trekken, ze belangrijk maken, naar ze te luisteren en ze verantwoordelijkheid geven. Als ik belachelijk wordt gemaakt wordt me dit direct verteld. Ik reageer door de jongen terug te pakken met het maken van een geintje. Humor werkt!! Als ik het project nu binnen loop is het geen weerga van spottende opmerkingen jegens mij meer. De jongens maken er een competitie van wie me als eerst een hand kan geven. Het is Hola que tal Enrique/ profe, todo bien? (Hallo Hendrik/ leraar, alles goed met je?) De jongens proberen vrienden met me te worden, vragen me hun danspasjes en voetbaltrucjes te leren en geven me armbandjes die ze zelf maken. Het is de omgekeerde wereld, zij proberen mijn respect te winnen. Heerlijk gevoel!! De jongens zijn enthousiast, willen ontzettend graag leren en vooral breakdance blijkt een schot in de roos te zijn. Ook de voetbaltrucjes zijn interessant en nieuw voor ze. Nadat ik me op veel vlakken heb moeten bewijzen, kan ik nu in alle rust lesgeven waar ik ontzettend blij mee ben. De ervaringen van ex leraren/ vrijwilligers in het lesegeven aan deze jongeren zijn nogal negatief. Maandag de volgende uitdaging: de eerste keer Engelse les geven!Het werken aan de documentaire kent wat tegenslagen. Het geluid van de door Canon gesponsorde camera valt vies tegen en dus zal ik opzoek moeten gaan naar een geluidsrecorder. Daarnaast kent de camera wat problemen met scherpstellen, het is dan ook een camera die door de pers werd gebruikt voor het nemen van foto’s en niet voor het opnemen van films, ondanks dat de camera HD opneemt. De mogelijkheden van het maken van prachtige shots hier is daarentegen onbeperkt. Het verhaal dat ik wil vertellen met de documentaire gaat hopelijk geweldig worden! Ik heb toestemming gekregen om het verhaal achter de jongens vast te leggen en ga dus binnenkort de families bezoeken van verschillende jongens zodat ik kan laten zien welk verhaal erachter de jongens schuil gaat, super interessant! Ik heb bijgevoegd vele foto’s om een beeld te geven van het Peru dat verborgen ligt voor de gemiddelde toerist. Zo ben ik een dagje mee geweest met mijn Peruaanse oom naar een klein dorpje dat op twee uur van Cusco ligt en een beter beeld geeft van de armoede waarin veel mensen zich bevinden. Het is bizar om te zien hoeveel ongelijkheid hier is. Dat verhaal sluit mijn familie niet uit. Mijn paps hier die als kunstenaar een moeilijk en arm bestaan leidt terwijl zijn ouders, broers en zussen zwemmen in het geld. Het is alsof hier niemand rijkdom wordt gegund zelfs niet binnen families. Hier heb je vrienden als je rijk bent, voor zover je dit echte vrienden kunt noemen… Mijn Peruaanse paps is tevreden met het bestaan dat hij leidt, het lijkt alsof zijn broers, zussen en ouders dat niet zijn. Gandhi zei ooit heel toepasselijk: De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht. Cusco heeft ontzettend veel te bieden, vandaar de vele toeristen. Wel wordt ik soms een beetje moe van de randverschijnselen die toerisme met zich meebrengt: No gracias, ik hoef geen massage. Ik heb vandaag geen interesse in schilderijen. Die lama is prachtig maar ik hoef er niet mee op de foto. Ik hoef geen vinger poppetjes of cocaine, zeker niet als het gratis is en ja gister ook al niet en morgen ook niet en donder op met je sigaretten en marihuana! LAAT ME MET RUST!! Dat gaat er wel eens door mijn hoofd wanneer ik over de plaza de armas loop, toch zeg ik elke keer vriendelijk no gracias. Ik geef een zwerver een sol en vraag me af wat zal hij er voor gaat kopen. Ik heb besloten alleen nog maar voedsel en drinken te geven aan bedelaars. Er zijn hier gigantisch veel toeristen met grote camera’s, zoals ik, tegelijkertijd zie je arme kinderen levend op straat werkend gedurende de hele nacht omdat ze bij vroeg thuis komen geslagen worden door hun ouders. Zet je aan het denken… Nog ff Piets weerbericht: aan het weer hier valt geen touw vast te knopen, ene minuut brand de zon fel en kleuren mensen rood vervolgens bewolkt en loopt iedereen bibberend en blauw rond, balend dat ze hun jas zijn vergeten. En zo gaat dat dus elke dag goed, Oant moarn! Hasta el proximo! Cuidate! En thanx! voor het lezen van mijn reisverslag! |
"No es soroche, es la emociòn de estar tan cerca al cielo!"..
Tijd voor een eerste teken van leven uit de Andes. Hoge bergen, diepe dalen, pure armoede, een rijkheid aan historie en cultuur, idylische dorpjes, gigantische steden, criminaliteit en inspirerende mensen. Peru is het land dat verzoend lijkt met het woord tegenstrijdigheid! Peru heeft alles, kun je ook zeggen. Een klimaat waarbinnen heftige regenbuien worden afgelost door droogte. De zon die gezond is maar tegelijkertijd, door een gat in de ozonlaag, flink wat narigheid kan veroorzaken. Op 3000 meter hoog ligt Cusco, eindelijk aangekomen na een rit van 40 uur. De busreis was prachtig maar lang. Op deze hoogte is de zon muy fuerte! Ik ben niet vaak verbrand geweest in mijn leven, ik heb er nu toch echt aan moeten geloven. Aan de andere kant: de zon schijnt hier de hele dag! En dan de prachtige indrukken die ik op doe en aan de andere kant de hoogteziekte die erinsloeg als een baksteen, gelukkig kennen ze hier een magisch toverdrankje: Coca thee! Heerlijk! Leuk ook hoe ze de hoogteziekte hier uitleggen: “No es soroche, es la emociòn de estar tan cerca al cielo!” Wat vrij vertaald betekend: “Nee het is niet de hoogteziekte het is het gevoel dat je krijgt als je dichter bij god komt!”
Peru herbergt alle landschappen, van de costa (ook wel de woestijn genoemd waar het op bepaalde plekken droger schijnt te zijn dan in de Sahara) naar de siërra (de prachtige bergen die de andes kleur geven om in de selva de beruchte jungle ook wel Amazone genoemd te eindigen). Zoals ik eerder al zei: Peru heeft alles. Armoede en rijkdom, corruptie en oprechte gastvrij/ vrijgevigheid. Ik was gewaarschuwd voor deze gastvrijheid. Ik zou een zak geld zijn op twee benen. Ik kies ervoor geen waarde te hechten aan dit vooroordeel ook al ben ik daarmee hard op mijn plaat gegaan (maar dat later). Een zak geld op twee benen: 15 eurocent voor een busrit die je naar de andere kant van de stad brengt (30 minuten) is een lachertje voor de verwende Nederlander. Ik ben dan ook altijd, vrijgevig als ik ben, bereid om 5 eurocent fooi te geven. Hoezo Nederlanders zijn gierig?
Weinig zuurstof op deze hoogte. 50 Meter rennen en mijn tong hangt ergens achter in mijn keel en dat terwijl ik toch redelijk bedreven ben in sport. Een potje voetbal ging me slecht af. Ik begrijp nu waarom het baltempo hier zo laag ligt. Ben met mijn padre de la casa Rudy naar een wedstrijd geweest van de cienciano’s, traag maar spectaculair! Het schijnt hier gebruikelijk te zijn om het veld op te rennen als supporter. Hekken met prikkeldraad en ijzeren punten zouden dit moeten voorkomen. Toch is het elke twee wedstrijden raak heb ik me laten vertellen. Cienciano won na een discutabele beslissing van de grensrechter om een goal af te keuren door buitenspel. Aan het eind van de wedstrijd heeft hij het geweten. 30 Gasten van de tegenpartij sprongen na het fluitsignaal boven op hem. Tientallen militairen en politieagenten die opgesteld stonden langs het veld legitimeerde hun aanwezigheid. In een colonne van agenten en militairen werden de arbiters het veld afgeleid. Zie ook de foto’s die dankzij de door Canon gesponsorde camera aardig zijn geworden! Ik voel me soms net een journalist hier met zo’n gigantisch apparaat om mijn hals!
Veel criminaliteit hier trouwens. Gerold worden, dat zal mij niet overkomen, dacht ik zo… Maandag liep ik over “het” plein Plaza de Armas tijdens één van de belangrijkste evenementen in Cusco, de opening van Semana Santa ook wel bekend als de week voor Pasen. In Cusco is dat een gigantisch belangrijke dag, niet verwonderlijk aangezien 90 procent van de bevolking zichzelf als katholiek bestempelt. Een geweldig uitzicht had ik, ik ben immers minimaal drie koppen groter dan de gemiddelde Peruaan. Die lengte kan ook een nadeel zijn. Een blanke gast van 2 meter wordt niet snel over het hoofd gezien door de op roven gebrande zakkenroller waartoe vele jongens van een jaar of 16 zich hier mogen rekenen heb ik me laten vertellen! Een plaag, verschrikkelijk creatief en handig in het ontfutselen van waardevolle spullen. Mijn lerares, mijn Peruaanse vader, moeder en zusjes hebben dit in de afgelopen twee weken ook ondervonden, allen van hun mobiel beroofd! Ik was dus gewaarschuwd. Ik maakte me geen zorgen, mijn go go gadget legs zijn snel genoeg om elke dief binnen no time in de kraag te vatten. Het mocht allemaal niet baten, drie beuken van drie verschillende gasten in mijn rug en 1 seconde later had ik één Peruaanse jongen in mijn handen en was ik een blackberry armer. Daar sta ik dan zonder ook maar enig idee te hebben of deze jongen de gene was die mijn blackberry had gepakt. Jammer! Hij leeft nog. Die gastjes moeten ook ergens van rond komen.
Mijn gastfamilie was erg enthousiast over mijn voornemens en het filmpje! Het leidde tot een uitnodiging voor een Aerobic workshop waarvoor speciaal uit Lima een internationaal bekend gezelschap op kwam treden. De locatie was dan ook druk bezet. Aerobic bleek een mix van tai bo (thai boksen op muziek), salsa en merengue. Lachen! Het leidde tot een uitnodiging om zelf les te geven! Binnenkort mijn eerste les!
Roba focos (lampen steler) is mijn bijnaam die ik dank aan mijn lengte. Ik ben hier duidelijk een publiekstrekker. Ik mag dan ook om de 5 seconden een belangstellende Peruaan uitleggen dat Brinta mijn geheim is. Peruanen staan bekend om hun humor, humor die geboren blijkt uit de creativiteit die ontwikkeld is om barre tijden van economische recessies en politieke wanorde te doorstaan. Zie ook de documentaire El olvido, een topper om de Peruaan te leren kennen!
Cuzco is een toeristische trekpleister. Ga iets verder dan het prachtige culturele centrum en je komt in wijken uit als Marcavalle waar ik woon. Een armoedige wijk met kleine onafgemaakte appartementen dicht op elkaar gestapeld. Ik woon in zo’n appartementje bij mijn gastfamilie. Ontzettend warme mensen waar ik me binnen no time thuis ben gaan voelen. Papa Rudy is artiest, mama Grima is huiskok, mijn zusjes Grace en Arely (14 en 18) studeren en mijn broertje Victor van twee is hartensteler van beroep.
Ik ben de eerste maand voornamelijk bezig met het leren van Spaans. Gaat uitstekend ik pak het snel op volgens mi profesora ingles! Daarnaast heb ik de eerste shots gemaakt voor de documentaire en heb ik kennis mogen maken met de kleine terroristen van Centro Juvenil Marcavalle. Direct een klik met die gastjes die me binnen no time alle vieze woordjes in het Spaans hebben geleerd. Super veel energie en enthousiasme. Raar om dan te horen dat 10 van de 90 jongeren zit voor moord. Het is me heel duidelijk geworden dat het niet echt een jeugdgevangenis is maar meer een heropvoedingsinstituut. Het zijn jongens die een tweede kans verdienen. Het zijn dan ook jongens met een verhaal, een rampzalige achtergrond. Ik ben super gemotiveerd om deze jongens te helpen!
Ik hoor en zie wat er in Nederland allemaal gebeurd en kan niet uitleggen in woorden hoe blij ik ben met alle berichten, gelukswensen, donaties en hulp bij het opzetten van dit project! Ik begrijp er nog steeds helemaal niks van. Er zijn inmiddels al zo’n 100 shirtjes verkocht!! Er zijn veel mensen die mijn project promoten uit eigen beweging bij hun baas, familie, kennissen en vrienden! Super!!!! Bij deze allemaal ontzettend bedankt!! Mede dankzij het filmpje zijn er super veel mensen bereid geweest te sponsoren! De teller staat inmiddels al op zo’n 700 euro!! Dit geld is hier ontzettend veel waard en kan ontzettend goed gebruikt worden. Jullie beseffen niet hoe belangrijk dit is voor deze jongeren die anders op de straat moeten leven, in de cel belanden of thuis mishandeld blijven worden, namens de directrice van het project moet ik jullie ontzettend bedanken! Un abrazo muy fuerte!!! Helaas is het niet mogelijk om hier te reageren op dit bericht. Wel kun je een mailtje sturen of op FB een berichtje achterlaten! Ik vind het leuk om ze te lezen! Hasta el proximo!! |
1-4 of 4